بر سر خرمن بوقت انتقاد

هر مظروف با ارزشی نیازمند ظرف است و هر ظرفی دارای ظرفیت. انتقاد هم به نظرم مظروف با ارزشی است که در هر ظرفی نمی‌توان ریخت، ظرفی که ظرفیت ندارد. حتی گاهی ظرف، ظرفیت هم دارد اما به ذات ظرف هم بستگی شدید دارد.

مثلا در نظر بگیرید که یک نوشیدنی گوارا و گرانقیمت را در یک آفتابه بریزند و سر سفره یا میز بیاورند! آفتابه به ذات آفتابه بودن لیاقت ریختن این نوشیدنی گوارا و ارزشمند را ندارد چرا که در آفتابه باید آبی ریخت و ....

انتقاد کردن از فرد یا افرادی که ظرف مناسبی نیستند و ظرفیت مطلوبی ندارند؛ کار بی ارزشی است و هدر دادن آن. 

به قول مولانا:

بر سر خرمن بوقت انتقاد
نی که فلاحان همی جویند باد

و ناصر خسرو هم سخن شیرینی دارند:

پند چه دهی و چه گویی سخن حکمت و علم
این خران را که چو خر یکسره از پند کرند