بدون شرح نیست
شرحی دارد بس دراز
که در عصر زندگی های تلگرام زده؛ بر بسیاری از مردمانش، بی شک نه خود جایگاهی دارد و نه شرحش مفهومی.
از دیوان شمس:
من از کجا غم و شادی این جهان ز کجا
من از کجا غم باران و ناودان ز کجا
چرا به عالم اصلی خویش وانروم
دل از کجا و تماشای خاکدان ز کجا
چو خر ندارم و خربنده نیستم ای جان
من از کجا غم پالان و کودبان ز کجا
در سال جدید افراد برای همدیگه به خصوص همه ایرانیها آرزوی‌هایی مثل: سلامتی، تندرستی، برکت، موفقیت و ... دارند.
حالا بماند که آرزوی موفقیت برای همه ایرانیها داریم اما طی سال زیرآب دوست و همکار و همکلاسی و باقی افراد رو میزینیم و چشم دیدن هیچ کسی را بالاتر از خودمون نداریم.
آرزوی برکت می‌کنیم اما طی شش ماه اول سال کلاه دوست و آشنا رو برداریم و شش ماه دوم هم سر سایرین کلاه می‌ذاریم که همون برکته بود که اول سال آرزو کرده بودیما(همون اون) بله همون رو بریزم تو حساب خودمون.
آرزوی شادی برای همه ایرانیها می‌کنیم بعد تو خیابون سر پارک ماشین و وقت رانندگی و یه تصادف خیلی کوچیک. همه دیگه رو به قصد کشت می‌زنیم و هر چی فحش خار مادر بلدیم نثار هم می‌کنیم. فقط سال 92 بیشتر از 82 هزار پرونده دست به یقه شدنی خیابونی که منجر به کتک کاری شده و ارسال شده پزشک قانونی ثبت شده. حالا بماند که چه تعدادی با جمله صلوات ختم کن سایرین این دست به یقه و کتک کاری خاتمه پیدا کرده.
از یه طرف دیگه بماند که اگر طی سال از یه نفر بپرسیم آرزوت چیه؟ مگه فلان و بهمان و داشته باشم و اینجور چیزها. حالا اول نوروز آرزوهای خالی‌بندی رو پشت سر هم میاریم. جالبه که طبق آمار یکی از افسرده‌ترین کشورها هستیم و درصد امید خیلی پایینه و میزان بهداشت روانی کشور چند ریال برای هر فرد هستش، با عظمت اظهار امیدواری می‌کنیم که در سال جدید فلان و بهمان شود. بعد به جای کار و تلاش و سازندگی؛ به امید برنده شدن فلان ماشین و فلان قدر پول هر هفته میریم سس فلان و برنج بهمان و چای مارک کشکی می‌خریم که یه شبه پولدار شیم.
بگذریم....
اما برای افرادی خاص!(فقط تعدادی افراد خاص!) پیش از خواستن از خداوند برای آنها چیزهایی مثل سلامتی و برکت و اینجور چیزها باید کمی شعور خواست.
فقط کمی! خداوندا به بعضی‌ها کمی شعور عنایت کن. زیاد هم نه‌ها. فقط اندکی که کار راه بندازه.
آمین یا رب العالمین...
